*I want to blow something!* quoted Aaron, in zijn Bruno-like Zwitsers accent, dus besloten we nog een dagje langer in Potosi te blijven om onze honger naar dynamiet ontploffen te stillen. Dus overtuigden we een eerder enthousiaste taxichauffeur, gingen we wederom naar de miner's market en kochten we onszelf vier staven dynamiet. Daarna reden we naar een afgelegen woestijnachtig landschap en bleek dynamiet opblazen toch niet zo eenvoudig met veel wind, een slechte, bijna lege aansteker en een lont dat toch voorzien lijkt te zijn op iets te ijverige toeristen. Maar met de hulp van de aansteker van de chauffeur en na het zo wat een half jaar aan het lont te houden, konden we toch ons spurtje naar vijftig meter verder trekken en ons veilig achter een rots schuil houden voor onze welgeliefde ontploffingen, only in Bolivia.

En zo was weeral een afscheid aangebroken, dat van Aaron en Leo, hun verwoede pogingen om ons mee te krijgen naar Sucre negerend, en ging de tocht verder naar Uyuni waar we nog stiekem de hoop koesterden Anne en Lies een laatste keer te zien, wat spijtig genoeg niet meer lukte. We zijn dan maar in een koopwoede geslagen op zoek naar allerlei props voor originele foto's op de zoutvlaktes. We sloegen ons een hamer, dinosaurus, speelgoedgeweer, een helft van het schaakspel, een lepel en meteen nog een paar warme sokken voor Manu en een extra dikke trui voor Silvie in. We vervulden onze opdracht gegeven door Aaron en Leo om de onvergetelijke zogenaamde 'sexy llama bitch' te drinken en maakten ons klaar voor drie dagen bitter koude. De eerste dag was er eentje waar zout de voertaal was: Eindeloze vlaktes zout richting het einde van de wereld in de fantasierijke geest van Muks. Verrassend rustgevend ook, hoewel het wel een Milanees Dolce-and-Gabbana-modeshow-omkleedtempo was waarin we probeerden zo veel mogelijk 'funny' pictures te nemen. Geruchten zeggen dat we er zelfs 24 in gedachten hadden, maar uiteindelijk waren er ongeveer twaalf propgevulde foto's klaar om de wereld ingezonden te worden. Gelukkig hadden we een nieuwe fotograaf en vriend Roy die ons kon assisteren. Hij vormde samen met Mattias een bijzonder komisch Engels-Duits duo dat speelde met alle stereotypen die deze landen te bieden hebben. De dag werd afgesloten met een zachte zonsondergang en een nachtje in een hotel van zout.
Dag twee bracht ons vooral veel uren in de auto, een mooi rood meer, genaamd laguna colorada dat dezelfde kleur heeft als de flamingo's die haar bezetten en een ijskoude nacht waarin we met al onze kleren aan , namelijk twee paar sokken, twee broeken, t-shirt, vier truien en muts, ingeduffeld in lakenzak plus slaapzak en lekker diep weggedoken onder de dekens, de kou konden vermijden, althans tijdens de nacht, de ochtend omstreeks halfzes was Antarcticakoud. De geisers boden naast tijdelijke verlichting, een adembenemend aanzicht, maar het was de warmwaterbron die Manu in de ultieme relaxatie onderdompelde. De laatste bezienswaardigheid van de toer was de Laguna verde, dat zoals de Spaanstalige mensen onder ons al kunnen raden, groen zag. Maar het was vooral het samenspel met die ene krachtige berg op de achtergrond, die dit meer zo mooi maakte, omgeven door nog een dozijn andere bergen die deden denken aan een regenboog.

Chili. Een tocht door Zuid-Amerika had een doorpassing in San Pedro de Atacama, waarbij laidback een juist adjectief kan genoemd worden. Reizigers zitten hier soms dagen vast, wachtend totdat de grens naar Argentinie opengaat, maar je kan dit nauwelijks pech noemen. Wij vulden onze eerste dag met eerst een beetje rusten en nog eens goed oud avondje voetbal kijken (Barça-Real). Maar de volgende dag was het menens, een fietsprestatie richting la Valle de la Muerte, dat enorm doet denken aan de gelijknamige Death Valley in Amerika. Op onze weg ontmoeten we een Frans meisje en Chileense jongen die zo vriendelijk waren hun sandboard even uit te lenen, zodat we konden trachten een berg zand te bevaren. Na een betrekkelijk vermoeiende weg naar boven, lukte het ons beiden behoorlijk goed, spijtig genoeg is met het zand ook het openingsklepje van Manu's camera gesneuveld, waardoor dat nu opengehouden wordt met een stukje opgerold papier. Des nachts kwam het kindje in Manu en ging hij mee naar een sterrenuitkijkpost. Hoewel de halve maan het iets te licht maakte, was ze zelf een bijzonder mooi aanzicht door de telescoop en ook Jupiter ontsnapte niet aan de aandacht. Maar hetgeen het meeste impact achterliet, was de Franse astroloog himself, of hoe het tweede gelukkigste moment in zijn leven de zonsverduistering was. In ieder geval iemand die weet hoe hij enthousiasme moet overbrengen.

De volgende dag bracht de bus ons veel later dan gepland in Salta, vooral te wijten aan de onverklaarbare, meerdere pauzes van een uur, waardoor we rond elf uur des nachts een hostel moesten gaan zoeken in Salta, wat ons fairly goed gelukt is. Eindelijk Argentiniê, het land van de tango, de steaks en Messi of met andere woorden voetbal. En we besloten alvast een van de mijlpalen te proberen met een heuse Argentijnse grill, die we behoorlijk opkregen ondanks het volume en een tiental verschillende soorten vlees. Daarna gingen we naar een Saltaanse versie van de watervallen van Coo, of met andere woorden, de zondagmiddaguitstap met de kleinkinderen naar de top van Salta met een mooi uitzicht over deze stad (hoewel het weer niet echt meewerkte). Na een ietwat avontuurlijke tocht te voet naar beneden (*dit lijkt wel op een pad*), konden we de plaatselijke supermarkt plunderen om nog eens keer te koken. En jawel, dames en heren, het was Manu die achter het fornuis stond, bij momenten tot angst van Silvie, maar het resultaat mocht er wezen, af en toe geleid door een mysterieuze vrouwelijke hand: pasta met scampi*s.

De volgende dag besloten we het niet-al-te-veel-biedende Salta al vaarwel te zeggen, en gooiden we het reisplan om van het roemrijke Mendoza, gekend voor zijn wijn, naar het iets minder bekende Cafayate, berucht voor zijn ........ wijn, hoe kan het ook anders met Silvie. Cafayate was relaxed, goede restaurantjes en wijn. In de ochtend bezochten we zo*n vier *bodegas* of wijngaarden waar we meestal gratis wijn konden proeven, alcohol die we nodig hadden om in de middag de meeste bizarre vormen te zien in de Quebrada de los Conchas, een woestijn met rotsen, die met verbeelding dus soms de vorm aannamen van een stoomtrein. Maar het had nog meer te bieden, namelijk bergen in zo mogelijk nog meer kleuren: rood, bruin, geel, groen, oranje en deze kleuren dan nog in uiteenlopende tinten. Wonderbaarlijk. De volgende dag hadden we iets minder succes, traag als we waren waren de meeste wijngaarden al gesloten, en onze uitgebreide, bijzonder lekkere maaltijd in de middag belette ons de verafgelegen watervallen te bezoeken wegens tijdsgebrek. Gelukkig ontmoetten we Roy (we hadden afscheid genomen van het komische duo op de bus van Salta naar San Pedro) en maakte de avond de dag der mislukking ruimschoots goed.

Maar er was een idee in Manu*s hoofd geslopen, alsof Di Caprio het er zelf ingeplant had, maar hij moest en zou de waterval zien (waarschijnlijk nog aangesterkt omdat twee Israêliêrs zeiden dat het gevaarlijk was), en gebeurde het dat hij bij dag en dauw de zes kilometer richting Rio Colorada fietste en daarna begon aan de twee uur durende stroomopwaartse tocht richting waterval, waarbij hij de rivier kruiste als een kronkelende slang. Hij was op het punt om terug te keren, toen de volgende bocht eindelijk bracht waarnaar hij zocht. Het was niet de waterval zelf dat het zo schitterend maakte, het was de *remoteness* van de plaats, het feit dat hij al tweeênhalf uur geen mens meer had gezien. Op de terugweg vond hij dan nog de andere tien-meter-waterval die hem een verfrissende douche schonk. En ook het geluk stond aan zijn zijde toen bij een val zijn hele rechter broekzak onder water kwam, terwijl de andere de Ipod en camera bezat.

Ondertussen was Silvie met Roy, hoe kan het ook anders, naar meer wijngaarden op zoek, zodat zij zichzelf wijnkenner van Cafayate kan noemen, en zelfs getuige was van het merkwaardige feit, dat de ene dag een wijndegustatie vijf pesos kost en de volgende twintig,

Vervolgens bracht een twintig-uur-durende reis ons richting Buenos Aires, een stad die althans tot onze verbeelding spreekt.....