De tijd vliegt. Ondertussen zijn we reeds ver verwijderd van 'onze' stad en de families. Het afscheid woog zwaar, en hier en daar was er zelfs een traantje te bespeuren. Maar niet te lang getreurd, want het echte reisavontuur ligt nu wagenwijd voor ons open.

Eerste stop: het Titicacameer, het hoogste (bevaarbare) meer ter wereld. Het boottochtje bracht ons naar de idyllische islas flotantes. Deze artificiële eilandjes zijn letterlijk van kop tot teen uit riet gemaakt en kunnen door hun speciale structuur vrolijk ronddrijven op het gigantische meer. De nacht mochten we doorbrengen bij een gastgezinnetje op Isla Amantani. Hier werden we 's avonds plots in een traditionele outfit gestopt (tot hilariteit van ons alle vier), om dan met de papa van het gezin een stapje in de wereld te gaan zetten, of in dit geval beter gezegd het eiland, want het lijkt of ze - op de passerende toeristen na - slechts weinig benul hebben van the big big world out there. De volgende dag stond Isla Taquile nog op het programma, waarna we weer in de harde realiteit kwamen, en het afscheid met Lies en Anne nu ook wel gevaarlijk dichtbij kwam. Tijd om elk onze eigen weg te gaan :(. Al bleek die eigen weg nog wel behoorlijk te overlappen, want in Copacabana (het Boliviaanse schiereiland, niet het Braziliaanse strand, dat is voor over een maandje of zo) hadden we duidelijk dezelfde smaak van restaurantje, en in La Paz brachten de spells van de Witchmarket ons weer bij elkaar (waar buiten alle toverdrankjes overigens ook lama-foetussen en ander leuks te verkrijgen zijn...).

Wat nu volgt is niet geschikt voor ongeruste ouders, zeker niet voor mama's die mails sturen met horror-powerpoints en het uitdagende zinnetje 'doe dit zeker niet'. Twee keer raden, we deden het dus wel :-). Waar: La Paz. Wat: el camino de la muerte, beter bekend als the Death Road. Tot voor enkele jaren geleden was dit de gevaarlijkste weg ter wereld, waar elk jaar wel enkele auto´s, vrachtwagens en fietsers de afgrond indoken. Gelukkig voor de Bolivianen is er nu een nieuwe weg aangelegd die iets veiliger zou moeten zijn, maar een mountainbike-ritje naar beneden langs de vreselijke diepe kliffen kan er nog wel af. Het dodental ligt nu 'slechts' nog op zo'n tiental personen per jaar, veel beter dan een ritje op de Belgische wegen, dachten wij :-). Zodus stapten we op een veel te vroege ochtend enthousiast op onze mountainbike, op 4700 m hoogte, oftewel ergens tussen de wolken. Over het duizelingwekkende ritje langs smalle bergwegen, op losse gravel, met afgronden langs je van soms 1 km diepte, en waarbij elke slippartij je een bijna-dood-ervaring bezorgd, kunnen we maar één ding zeggen: wauw! Qua onvergetelijke ervaring kan dit wel tellen!

En nu we het toch over levensgevaarlijke onvergetelijke ervaringen hebben, kunnen we er maar ineens het Potosí verhaal aan vastkleven, waar we ons nu bevinden. Potosí is met zijn 4060 m de hoogste stad ter wereld, en was ooit wereldbefaamd om zijn zilvermijnen. Die mijnen zijn er er nog steeds, al is het zilver nu bijna uitgeput en wordt er vooral naar mineralen gezocht. En fijn voor ons, mogen wij ook in de claustrofobische, stoffige en hete schachtjes kruipen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus gingen we gisteren met een groep van 1 meisje en 7 jonge kerels de mijnen in. Een beetje het 'Sneeuwwitje en de 7 dwergen'-gevoel. Het beeld dat we te zien en horen kregen van de mijnwerkers was op zijn zachtst schrijnend te noemen. Kinderen vanaf tien jaar beginnen te werken in de mijnen, en door de combinatie van asbest en de wekelijkse ongevallen met instortingen of mijnkarretjes, is de levensverwachting slechts zo'n 35 jaar... Gelukkig weten de mijnwerkers wel de pijn te verzachten: cocabladeren worden constant gekauwd (jep, nog steeds die blaadjes van de cocaïne), sigaretten zijn de dagelijkse maaltijden, en om hun dorst te lessen drinken ze pure alcohol (96 procent, shouldn't this be toxic?). Tesamen met het veelvuldig gebruik van dynamiet (de voorbije dingen hebben we trouwens allemaal als kadootje gekocht voor de mijnwerkers, dus we hebben vrolijk dynamietstaven in onze handen gehouden! Only in Bolivia...) om de mijnschachten verder uit te blazen, een ideale combinatie als je het ons vraagt!