Wie mooi wilt zijn, moet lijden. Wie Machu Picchu wilt bereiken, ook. Wat volgt is een verhaal vol hoogte- en dieptepunten, vol vriendschap en natuurlijke vijanden, vol van actie en de bijhorende pijn...

Het begon allemaal op een donderdag, nog niet zo lang geleden. Vier goede vrienden kwamen op het geweldig plan om de Inca Jungle Trail te starten, en namen samen met nog 15 andere psychisch gestoorden een bus naar een bergtop. Hoog uittorenend boven de wereld - daar waar de dorre landschappen plaats hebben gemaakt voor sneeuw - kregen ze de wapens om hun queeste van die dag tot een goed einde te volbrengen: mountainbike, knie- en elleboogbeschermers, helm, en een niet te onderschatten fluovestje. Het was meteen duidelijk dat de berg zich niet zonder slag of stoot gewonnen zou geven. Terwijl Anne en Lies hun angsten nog voorzichtig moesten overwinnen, gingen Manu en Silvie meteen in de aanval en reden zij snel en gezwind langs de bergflanken naar beneden, richting het beloofde land met tropische temperaturen. Dat het gevecht van die dag wel zijn sporen had nagelaten, bleek later op de avond: Silvie had aan een spectaculaire val een blauwe geschaafde plek over de hele ruimte van haar rechterdijbeen overgehouden, Manu zijn tere voetjes zaten, nog voor de wandeldagen begonnen, vol met bloedblaren omdat het vriendschappelijk voetbalmatchke na de fietsrace blootvoets uitvoeren, toch niet zijn meest snuggere moment bleek te zijn.

Dag 2 begon reeds om 6u, waarbij we met z´n allen als opgejaagd wild in een open truck werden gepropt, om even later aan de bergvoet te worden gedropt. Het afzien kon nu echt beginnen: bergen omhoog beklimmen, weer afdalen via smalle paadjes, langs rotsen en rivieren klauteren. Wat waren we dankbaar voor de coca-bladeren onderweg (jawel, die dingen waarvan cocaïne wordt gemaakt), die ons al kauwend de pijn en de uitputting wat deden vergeten. Na een dag van zo´n 8 uur wandelen, werden we onderweg wel beloond met een hotspring waar we onze stramme spiertjes even konden laten rusten. Het grapje dat we nadien nog wat bergflanken mochten overwinnen in het pikkedonker, wera toch niet door iedereen op een lachsalvo onthaald. Maar eens aangekomen en na iets wat aanvoelde als het laatste avondmaal, kwam de fut weer naar boven en hebben we het godvergeten stadje Santa Teresa laten kennis maken met onze onuitputtelijke Belgisch-Nederlandse dansenergie. Alle omstaanders stonden erbij en keken ernaar, maar na een tijdje hebben we een deel van onze groep toch kunnen overtuigen om deel te nemen in ons enthousiasme. waardoor de nacht voor iedereen meteen veel te kort werd om de volgende dag weer als frisse hoentjes verder te wandelen. Daarmee dat onze opmerkzame gids de plannen lichtjes gewijzigd had, en we de voormiddag al chillend aan een waterval hebben doorgebracht. ´s Namiddags was het echter weer hard labeur, en hebben we de treinsporen gevolgd tot in Aguas Calientes, dé uitvalsbasis voor Machu Picchu.

En toen was het al zondag, rustdag. Ergens is er toch iets misgegaan in God zijn weekplan, want om 4u ´s morgens liep de wekker al vrolijk af. Iets minder vrolijk verliep het opstaan, maar toen we om 6u aan Machu Picchu aankwamen (Manu was reeds wakker genoeg om de klim naar boven te maken, de meisjes hebben toch maar voor de bus geopteerd), was het gevloek op de wekker snel vergeten. Na de rondleiding tussen de ruïnes hadden we nog een uur de tijd alvorens we naar de berg Wayna Picchu konden. Die tijd hebben we nuttig opgevuld met slapen (wat doet een mens anders wanneer hij zich in één van de zeven wereldwonderen bevindt). De zo opgedane energie werd meteen erna al verbruikt voor - alweer! - een beklimming. Dat onze benen ons nog tot de top van Wayna Picchu hebben kunnen sleuren, is een half mirakel te noemen, maar wat was alle pijn het waard! Met een heerlijk blauwe lucht en een prachtig uitzicht over Machu Picchu was het puur genieten. Misschien dat de in de voorbije dagen zo vaak gehoorde uitspraak 'I am never ever going to hike to Machu Picchu again', toch nog kan omgebogen worden tot een genuanceerder 'wanneer onze spieren weer gerecupereerd zijn, pakweg over een jaar of 20, zullen we er nog eens over nadenken' ;-)