Deze week stond duidelijk in het teken van verjaardagen, én microbiologische toestanden die Goossens zouden doen fronsen. Maar daarover later meer.

We verblijven nu reeds een week bij onze gastgezinnen. Manu werd hartelijk verwelkomd bij mama Clorinda, met haar drie zonen Martin, Fernando en Alcidez, alwaar hij elke dag weer een overdaad aan eten krijgt voorgeschoteld. Silvie woont de komende 5 weken samen met Lies bij mama Edith en papa Enrique, die ons liefkozend hun ´babies´noemen.

Verder zijn we, amper 4 dagen na de examens, met onze Spaanse lessen gestart. Manu en Lies vormen één klasje, en ook Silvie en Anne zijn een volledige klas van 2 personen. We moeten wel un poco loco zijn om nu alweer les te volgen en te studeren. Maar geef toe, huiswerk maken op één van de mooie pleintjes in Cuzco, er bestaan ergere dingen in het leven!

Woensdag was Fernando, Manu´s broer, jarig. ´s Avonds kwamen de vrienden van Fernando over de vloer, waarbij Manu meteen kennis kon maken met wat plaatselijke gebruiken. Zo wordt bier hier uit 1 glas gedronken: het glas wordt gevuld, leeggedronken, en doorgegeven aan de volgende. Altijd goed om wat van die ´schattige kleine beestjes´door te geven, nietwaar? Gelukkig bleef Manu van de lokale killerbacterie bespaard, al had hij de volgende ochtend wel te kampen met een killerkater…

… wat niet zo handig uitkwam, want die dag was het feest in de stad! Goed ingelicht als we zijn, wisten we uiteraard dat tijdens onze aanwezigheid de 100-jarige ontdekking van Machu Picchu gevierd zou worden. Of iets eerlijker: we hadden er geen flauw benul van. Maar dat maakt het event natuurlijk wel des te leuker, want hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze in Cuzco waren precies 100 jaar na de dag dat hier de Inca ruïnes van één van de 7 wereldwonderen werden ontdekt? ´s Middags konden we genieten van fototentoonstellingen en traditionele dansen, en heeft Silvie meteen haar debuut op de radio gemaakt (in het Spaans!) nadat plots een micro onder haar neus werd geschoven met de vraag wat ze van al de festiviteiten vond. Na de salsales (waarbij een zekere S duidelijk wat meer ritmegevoel bleek te hebben dan een zekere M), werden de feestelijkheden uiteraard afgesloten met de verplichte ´fuegos artificiales´.Toch lief van de Peruanen om ons met vuurwerk te verwelkomen ;-).

Het eten van die avond is Silvie blijkbaar toch niet goed bevallen, want dat kwam er enkele uren later allemaal weer langs dezelfde kant uit. Mama Edith heeft toen vriendelijk ciprofloxazine aangeboden, die ik even vriendelijk geweigerd heb. Klaarblijkelijk is het hier de gewoonte om bij de minste buik- of keelpijn meteen antibiotica te slikken, die hier trouwens gewoon ´over the counter´ te verkrijgen is (oftewel voor de niet-geneeskunde-studenten onder ons: vrij verkrijgbaar in de apotheek). Resistentie, anyone?

Ondertussen bij Manu & co: zij moesten dan maar zonder de vierde musketier de wandeling langs Inca ruïnes met onuitspreekbare namen afleggen (om precies te zijn: Tambomachay, Pukapukara, Q´enqo en Saqsayhuamán, deze laatste klinkt trouwens ongeveer als ´sexy women´). Ondanks dat het bewolkt was, kwamen ze toch alledrie met een mooi rood verbrand gezichtje terug. Om dan meteen de redders in nood te spelen voor een huilend Peruaantje dat zijn mama verloren was (alvorens toch even te checken of het geen snuggere touristtrap was, je weet maar nooit hier).

´s Avonds was het verjaardagsfeest van papa Enrique, volledig met pizza, rijkelijke chocoladecake en wijn. Jammer genoeg lagen de maagjes van Silvie en Lies nog steeds zo overhoop, dat ons dieet zich beperkte tot water met af en toe een slokje cola…

Zaterdag was het dan tijd voor dé zwarte markt, de ´Baratillo´, el barrio más peligroso de Cuzco (voor de gevoelige ouderhartjes laat ik deze zin nog even onvertaald ;-)). Na een tijdje rondgestruind te hebben op de markt, liet een undercover politieagent ons subtiel even weten dat ze ons volgden, want er waren ergens in de buurt drie mannen die ons wilden beroven. Heel lief van de agenten, ware het niet dat we de grijpgrage handjes nét aan het uittesten waren door een lege portefeuille in onze achterzak te steken. Niettemin maakte het wel meteen duidelijk dat we ons inderdaad in het meest louche deel van Cuzco bevonden. Trouwens, buiten de resem gestolen goederen, kan ook iedereen die nood heeft aan lege (!) bierflesjes, verroeste moeren of een gebruikte toiletpot, hier zijn gading vinden. Allen daarheen dus!